Otwarte wspomnienia

Może to przez te mgły już od kilku dni czuję się zmęczona, tak, to wina tej cholernej listopadowej pogody. Próbuję znaleźć sobie wytłumaczenie, chociaż dobrze wiem, że prawda jest zupełnie inna. Jak co roku od 14 lat niezmiennie od 9 listopada do 25 grudnia zaczynam od nowa iść tą samą drogą, ostatnią drogą mojej siostry. Nie spodziewała się tego tak samo jak cała rodzina, jednak los zgotował jej śmiertelną niespodziankę. Pułapkę bez wyjścia, rak, krótkie słowo, które sieje strach. Pamiętam jej wystraszone oczy, tak bardzo pragnęła, aby ktoś dał jej tę nadzieję, nadzieję, że śmierci nie będzie. Karmiłam ją więc kłamstwami, oszukiwałam, ale słabła z dnia na dzień. Nadzieja gasła rzazem z Nią.

Kupiła mi wózek, wybrała imię, była 15 lat starsza, później była trochę jak mama, karciła mnie ale też i troszczyła się o mnie.
I to mnie przypadło w udziale przeprowadzić ją na tamtą stronę, wybrać trumnę, ubranie...odeszła, zostawiając niekończącą się za nią tęsknotę.

Mój blog jest odskocznią od codzienności i jak to w życiu bywa smutek przeplata się z radością. To prawda, że teraz nadchodzi dla mnie trudny czas, czas bolesnych wspomnień, jednak obiecałam sobie, że będę dodawać cotygodniowe posty i staram się dotrzymywać słowa.

Dzisiejsza stylizacja to zlepek ubrań , które są w mojej szafie od lat. Swetrowi dałam drugie życie poprzez dodanie kołnierza, który był kiedyś w komplecie z płaszczem. Płaszcza już nie mam a kołnierz pozostał.




Widziane z bliska:

Broszka, którą spięłam kołnierz też jest moją własnością chyba od 10 lat, może też być zawieszką do łańcuszka.