Walentynki.

Chyba urodziłam się za wcześnie, aby je świętować a może mój mąż jest za mało romantyczny. W sumie to rzadko obdarowywuje mnie kwiatami,uważa, że skoro pracuje wiele godzin i zarabia pieniądze to nie musi udowadniać swojego oddania przynosząc mi kwiaty.
Wypracowałam sobie pewien schemat, taki plan tajnego działania. W kalendarzu, który wisi w kuchni wpisuję pod poszczególną datą ważne wydarzenia: imieniny, urodziny, rocznicę ślubu ale i też te mniej ważne sprawy jak np. kiedy trzeba wystawić kosze na śmieci, zapłacić podatki itp sprawy. Zauważyłam ,że mój mąż śledzi te moje wpisy, w ten sposób trochę steruję jego działania. Jednak zanim tak się stało to wydarzyła się pewna sytuacja...podczas luźnej rozmowy napomknęłam, że zbliża się Dzień Kobiet święto państwowe jak mawia moja druga połówka:P W ten jakże uroczysty dzień czekałam na bukiet kwiatów. Kiedy wszedł do domu zauważyłam po jego minie, że kompletnie zapomniał o tym święcie. Trudno naprawić sytuację gdy jest już późny wieczór, kwiaciarnie zamknięte. Jedyny otwarty sklep zaproponował mu sztuczne kwiaty, każdy w innym kolorze. No właśnie...taki bukiet dostałam pewnego pięknego wieczoru na Dzień Kobiet. Płakałam jak dziecko a jemu było dziwnie niezręcznie. No ale jak tu cieszyć się ze sztucznych 3 kwiatków każdy w innym kolorze. To była chyba dobra lekcja, bo od tej pory jak już dostaję od Niego kwiaty to są piękne. To znaczy, że na wychowywanie swojego mężczyzny nigdy nie jest za późno:P
Ale Walentynek nie świętujemy, to przecież takie amerykańskie święto.
Patrzę jednak z podziwem na młode pokolenie, które tak chętnie przejęło świętowanie Dnia Zakochanych.

Dzisiejszy post ma kolor czerwony jak symbol tych świąt. A skoro stylizacja jest walentynkowa to nie mogło zabraknąć kwiatów. Tulipany, kocham te kwiaty bo dają nadzieję, że niedługo przyjdzie wiosna.

Płaszcz - n/n
buty - Embis
spodnie - Zara
Sweter - Dash
torebka - Monnari

Miłego tygodnia kochani*