Wciąz znajdujesz drogę, żeby do mnie wrócic.

Przyniosłam Ci świeże kwiaty, zapalam lampkę, pamiętam, że nie lubisz ciemności. Dzisiaj przejeżdżałam obok Twojej pracy, od tamtej pory nie byłam już w tym budynku, ale zawsze kiedy go mijam patrzę w Twoje okno. Dzisiaj było otwarte...Wiesz...nie ma już skrzyżowania ,jest tam teraz rondo... Zawsze nasze rozmowy były pełne ekspresji a teraz ....hmmm....siedzę na ławce i mówię, mówię do Ciebie patrząc Ci w oczy. Pamiętasz , jak biegłyśmy z górki, w szpilkach, która szybciej? :D A potem siedziałyśmy na ławce dysząc ciężko, zadowolone, że uciekł nam autobus i możemy iśc na lody, że mamy alibi, aby pobyc razem. Uzmysłowiłam sobie jak mało mam Cię na zdjęciach. Uciekałaś od fleszu aparatu i dzisiaj postanowiłam zrobic Ci psikusa i umieścic Cię w moim blogu:P Niech będzie to zdjęcie, które widnieje tam .....Czy jesteś zła? Wiem co powiesz....nazwiesz mnie wariatką, trzaśniesz drzwiami a raniutko zadzwonisz do mnie z pytaniem co słychac? Jak ja dobrze Cię znam!!!;) Kiedy przyszedł nasz czas rozstania, ukradłam z Twojego notesu kartkę, zapisaną Twoją ręką. Jest w moim notesie, noszę ją i chronię jak cenny amulet. Zimno mi, muszę iśc. Dotykam Twojej twarzy, też jest zimna. Idę w stronę bramy jak rak czyli tyłem, idę tak długa, aż zniknie Twoja twarz z mojego pola widzenia. Potem odwracam się i idę szybciej....słyszę , jak stukają moje buty po wybetonowanej alejce. Wiem, że nadal jesteś ze mną, idziesz obok mnie, tylko Twoje stopy nie zostawiają już śladu na piasku:(

Ten czas od 9 listopada do 25 grudnia jest dla mnie ciągle trudny. Rzadziej spotykam się z przyjaciółmi, uciekam w pracę, bo ona nie pyta o powód mojego zamyślenia. Zdjęcia swoje dodaję z ubiegłego roku, no cóż nadal to noszę;)