Breathe, sometimes that's all you can do

Chodziłyśmy osiem lat do jednej klasy, nigdy nie byłyśmy ze sobą blisko, jednak wiadomość o Jej śmierci wyrzuciła mnie z orbity, totalnie zmasakrowała. Za późno się dowiedziałam i nie zdążyłam na pogrzeb, stanęłam przed Jej grobem pełnym kwiatów dopiero po godzinie 17. Czułam zupełną pustkę w głowie,bezmyślnie czytałam napisy na wieńcach...skończyło się życie...za wcześnie... Poczułam strach, ogromny lęk o własne życie i chociaż wiem, że teraz brzmi to egoistycznie, ale pomyślałam, że chcę jeszcze być tutaj, że mam ciągle apetyt na życie.
W takich właśnie chwilach umacniam się w przekonaniu, że moja decyzja o założeniu bloga była słuszna. Ten mój kawałek w sieci jest miłą odskocznią od złych myśli. Przecież świat musi toczyć się dalej, pomimo tego, że kilka osób na chwilę wstrzyma oddech.


W dzisiejszym poście główną rolę gra płaszcz z Moschino, mam go od kilku lat, oryginalny, "wygrzebany" w SH. Rzuca się w oczy bo ma niespotykany wzór, żółto-czarne koła, w sam raz wpasowuje się w kolorystykę wiosny.

Płaszcz - Moschino SH
spodnie - Freesia
botki - Embis
golf - Camaieu
torebka - Kazar
złoty łańcuszek - wyrób własny zaprzyjaźnionej złotniczki
bransoletka - By Dziubeka
zegarek - Casio





Widziane z bliska: